Pierwsze Przykazanie

„Nie będziesz miał innym bogów poza mną”
II Księga Mojżeszowa (Księga Wyjścia) 20,3

Każde z tych 10 przykazań, które było częścią przymierza Boga z narodem, który wyprowadził z niewoli określało pozycję Boga w tym przymierzu oraz rolę Narodu Wybranego wobec Niego. Ale ukazywało również charakter Boga. Zatem, gdy uznajemy Boga, to musimy również uznać Jego oczekiwania wobec nas. Tutaj Bóg nakazuje, abyśmy nie mieli innych bogów poza Nim, to znaczy, że oczekuje, że uznamy, że jest jedynym Stwórcą wszechświata, który ma prawo nad nim panować, kierować nim i go osądzać. Ma także prawo decydować, co jest dobre, a co złe. Naszą rolą jest zatem uznanie Jego nadrzędnej roli wobec nas oraz pełna lojalność wobec Niego. Oczekuje również, że odrzucimy dotychczasowe nasze przekonania, o tym, że jest coś lub ktoś, łącznie z nami samymi, którzy Jego rolę w naszym życiu mogliby pełnić.

Drugie Przykazanie
„Nie twórz sobie rzeźby czegokolwiek, ani żadnej podobizny, by oddawać im cześć.”
II Księga Mojżeszowa (Księga Wyjścia) 20,4 -6

„Nie będziesz czynił żadnej rzeźby ani żadnego wizerunku tego, co jest w górze na niebie i na dole na ziemi, ani tego, co jest w wodzie pod ziemią. Nie będziesz oddawał im pokłonu i nie będziesz im służył, gdyż Ja, PAN, twój Bóg, jestem Bogiem zazdrosnym, karzącym synów do trzeciego i czwartego pokolenia za winy ojców, którzy Mnie nienawidzą. Okazuję natomiast łaskę aż do tysięcznego pokolenia tym, którzy Mnie miłują i przestrzegają Moich przykazań”.

Pierwsze przykazanie wskazuje na prawdziwego Boga, drugie przykazanie wskazuje na prawdziwe czczenie Boga. W tym sensie drugie przykazanie jest logiczną kontynuacją pierwszego. Poganie robiąc sobie wyobrażenie bóstwa, pragnęli związać obecność danego bóstwa z tym wyobrażeniem – do pewnego stopnia zmuszając bóstwo, żeby było tam, gdzie jego rzeźba/obraz/posąg. To wyobrażenie służyło temu, by móc kontrolować Jego moc.

Obecnie, w naszej cywilizacji nie są to ptaki, płazy, czy ssaki… i nikt nie składa im ofiar ze zwierząt, czy pokarmów, jednak w każdym z nas jest pokusa, by jakoś wpływać na Boga i kontrolować, żeby otrzymać to, co chcemy.

Łamanie drugiego przykazania prędzej czy później prowadziło do łamania pierwszego.

Ludzie, którzy nie czczą Prawdziwego Boga, czczą różnego rodzaju fałszywki – bo każdy człowiek żyje dla jakiegoś wyższego celu – tak zostaliśmy stworzeni.

Jeśli Chrystus będzie w centrum, to nie będziemy czcili innych bogów/bóstw, ani nie przyjdzie nam do głowy, by chcieć kontrolować Jego moc i używać Boga dla własnych, ludzkich, cielesnych celów.

Trzecie Przykazanie

„Nie będziesz używał bez czci Imienia PANA, twojego Boga”
II Księga Mojżeszowa (Księga Wyjścia) 20,7

W kulturze Wschodu, w której zostały spisane przykazania imię określało nie tylko cechy lub rolę danej osoby, ale było tożsame z całą osobą. Zatem jeśli mówimy tu o czci i szacunku dla imienia Boga, to są to oczekiwania czci i szacunku dla całej osoby Boga: kim On jest, jaki ma charakter, jaką pozycję i rolę wobec świata i nas. Bóg zatem oczekuje od nas, że w pełni to uznamy, okazując pełen szacunek i pokorę wobec Niego. Oczekuje również, że odrzucimy wszelkie próby manipulowania Bogiem i wykorzystywania Go do realizacji naszych własnych pragnień i celów. 

Czwarte Przykazanie

„Pamiętaj o dniu sabatu aby go uświęcić”.
II Księga Mojżeszowa (Księga Wyjścia) 20, 7-11

„Pamiętaj o dniu sabatu, aby go uświęcić. Będziesz pracował przez sześć dni i wykonywał wszystkie swoje prace. Ale siódmy dzień jest sabatem dla PANA, twego Boga. Nie będziesz wykonywał żadnej pracy ani ty, ani twój syn, ani twoja córka, ani twój sługa, ani twoja służebnica, ani twoje bydło, ani przybysz, który przebywa w twoim domu. Gdyż w ciągu sześciu dni Bóg uczynił niebo, ziemię, morze i wszystko, co w nich jest. Ale siódmego dnia odpoczął. Dlatego PAN pobłogosławił dzień szabatu i go poświęcił.”

Czwarte przykazanie jest tym, które wzbudza w Kościele największe kontrowersje i to od wieków, ponieważ nigdzie w Nowym Testamencie nie mamy nakazu, a nawet zalecenia dotyczącego świętowania sabatu, a wręcz przeciwnie, jak przeczytamy w Liście do Kolosan 2,16-17 – „Niech więc nikt was nie osądza z powodu jedzenia i picia, czy też świąt, nowiu lub szabatów. To wszystko jest cieniem rzeczy, które mają nastąpić, rzeczywistością zaś jest Chrystus”.

Ten odpoczynek w postaci sabatu dla osoby wierzącej ma miejsce nie tylko w siódmym dniu, lecz trwa cały czas, ponieważ przez wszystkie dni tygodnia chrześcijanin ma bliski kontakt i społeczność z Bogiem, a jego myśli i pragnienia mogą i mają być ustawicznie kierowane ku Stwórcy.

Piąte przykazanie

„Szanuj swego ojca i matkę”
II Księga Mojżeszowa (Księga Wyjścia) 20,12

Na kartach Biblii widzimy jak Bóg okazuje ludziom, mimo ich buntu, szacunek, jak otacza ich miłością i troską. Bóg stwarzając ludzi oczekiwał od nich szacunku, jaki powinni okazywać swojemu Stwórcy. Przeniósł tą zasadę również na relacje rodzinne. I dlatego Bóg oczekuje od nas, abyśmy szanowali tych, przez których On sam przekazał nam życie, swoich rodziców. Nadał im szczególną rolę wychowywania nas w pewnym okresie naszego życia. I ta rola kończy się wraz z naszym wejściem w dorosłość. Ale nasza postawa szacunku, która wyrażać się będzie w okazywaniu im miłości i troski nie kończy się i trwać powinna przez całe życie. Bóg przez to przykazanie oczekuje również, że porzucimy wszelką pogardę, lekceważenie i nienawiść, które być może gdzieś żywimy do naszych rodziców.